Interviews met de leden

Hoe begon dat dan?

Zij wilde gewoon naar de speeltuin bij haar in Amsterdam Zuid. Een buurvrouw wees haar moeder erop dat er bij die speeltuinvereniging ook een mandoline orkest was. Uit zichzelf was zij daar nooit begonnen, maar haar moeder heeft haar dochtertje Wil gelijk op mandolineles gedaan. Ze heeft mandolineles gehad op de muziekschool in Amsterdam Zuid. Daarna had ze elke zondagmorgen les van dirigent Jo van der Hulst. Het spelen ging haar goed af. Ze speelde op de eerste stoel. Chris Mouter kwam naar haar ouders toe en zei: Wat is die Wil toch rustig als ze haar solo speelt, maar toch vond zij het ook spannend. Toen ze 18 jaar was gaf ze zelf les aan leerlingen en Nico gaf de theorielessen. Twee van haar leerlingen, Ans en Thea, spelen ook bij AMTG. Na speeltuin Amsterdam Zuid is Wil gaan spelen bij Sempre Avanti, ook weer op de ''eerste stoel''. Ze heeft daar onder meer een solo van Vivaldi gespeeld.

In 1976 is Wil bij AMTG komen spelen. Ze is hier blijven spelen, omdat het een gezellige club is waar veel plezier wordt maakt. Bij AMTG zijn de onderlinge verhoudingen zo goed, er is geen strijd over wie op welke plaats moet zitten. Zo te horen gaat dat weleens anders, maar daar vertelde Wil niets over.

Hoogtepunt voor Wil is de reizen die ze met AMTG in het verleden gemaakt heeft, vooral die naar Bulgarije. De thee was er het enige minpuntje. Ze hadden in Bulgarije muziek gemaakt, maar ook gedanst, waarbij de schilderijtjes van de muren vielen.

Een blunder kan ze zich niet herinneren. Maar ze verklapte me wel een geheimpje. Toen ze na de lange reis aankwamen in Bulgarije, liep een heel groepje achter A. aan (de naam noem ik maar niet), die een café in ging. Daar heeft iedereen cognac gedronken (Wil een dubbele). Daarna speelden ze het concert en Carlo Malizia, de dirigent zei dat hij het orkest nog nooit zo mooi had horen spelen. En dat meende hij serieus. Na het concert, om 11 uur, gingen ze pas eten.

Wat fijn dat Wil dit heeft verteld, met deze ontboezeming kom ik iets meer te weten over de aantrekkingskracht van AMTG.

Hallo, hier is mevrouw Nachtegaal weer. Het is tijd om te gaan stemmen. Ik ga me nu gelijk stemmen met Yvonne.

Hoe lang speelt zij al bij AMTG?

Op Facebook is te zien dat zij vorig jaar 25 jaar bij AMTG speelt, dus in september 1991 was ze al lid.

Haar muzikale carrière begon in Den Haag, haar muziekleraar vroeg haar of ze bij het orkest wilde spelen. Zij ging spelen bij Pro Musica als gitarist. Tjongejonge, wanneer word ik eens een keer bij een fluitorkest in de bomen uitgenodigd. Maar goed, daar gaat het nu even niet om.

In 1991 verhuisde Yvonne naar Amsterdam, vanwege de liefde. Ze was op zoek naar een orkest en kwam tijdens de Uitmarkt Marianne Koppers tegen van AMTG, bij een kraampje bij de Stopera. AMTG klonk Yvonne bekend in de oren, want helemaal in Den Haag stond AMTG bekend als ontzettend goed orkest. Marianne gaf het telefoonnummer van Lenie door. Yvonne nam les bij Lenie op de Muziekschool in Amsterdam Noord. Ze heeft bij Lenie voorgespeeld en die had toen bepaald waar Yvonne werd neergezet: bij de mandolines. Dat heeft Yvonne een aantal jaren met plezier gedaan. Na een jaarvergadering was duidelijk dat er meer gitaristen nodig waren bij AMTG, toen is Yvonne gitaar gaan spelen.

Yvonne speelt het liefst in een orkest, zij ziet zichzelf niet als een solist. Het liefste speelt zij met anderen samen. De concerten in de Bachzaal van het Sweelinck Conservatorium waren hoogtepunten voor haar. Het concert waar Yvonne de beste herinneringen aan heeft, was het jubileum concert in de Muiderkerk. Alle oud-leden van AMTG konden meespelen. Zij kregen de muziek toegestuurd en in de ochtend voor het concert werd gezamenlijk gerepeteerd. We hadden toen een mooi en groot orkest. Dat was indrukwekkend. Wij vogels zitten graag op een kerkdak en als er dan muziek gespeel wordt, dan luisteren wij mee.

Op dit moment van het interview werd Yvonne nostalgisch. Ze dacht aan de samenwerking met Fred Aué. Dat vond Yvonne heerlijk; ze stuurden samen jaarlijks een krantje voor de donateurs, ook samen met andere leden. Dat was erg leuk om te doen.

Eerst repeteerden ze in Eltheto, een kerkgebouw in Amsterdam. Daarna gingen we verhuizen naar de Tidorestraat. Voor de verhuizing hebben Ria, Fred en Yvonne de muziekkast leeggehaald. Aan heel wat stukken was in die kast waterschade ontstaan. Ze hebben toen een hele stapel bladmuziek in de papiercontainer gekieperd, de rest ging naar de garage van Fred. Na Freds overlijden ging alle muziek naar Kitty.

Wat jammer dat Fred er niet meer is, maar ook mooi om weer even aan hem te denken. Maar, toch vlieg ik verder, want mijn sleutel heb ik nog niet.

Het fluiten gaat alweer beter, maar hoe zou het zijn om op televisie te komen? Laat ik eens Thea interviewen, misschien weet zij het. Thea speelt al bijna 25 jaar bij AMTG. Haar muzikale carrière begon op haar achtste met klokkenspel, blokfluit en piano, bij wijze van spreken. Haar moeder speelde mandola bij Caecilia, en haar opa mandocello bij Sempre Avanti. Moederlief gaf les aan haar dochters Ans en Thea. Hun broertje speelde gitaar, maar hij oefende niet genoeg en deed het verder niet meer. De speeltuin Amsterdam Zuid had een mandoline orkest, zoals we al van Wil hebben vernomen. Thea speelde op de mandola van opa en kreeg les van Wil. Ze speelde mandola omdat haar moeder dat ook deed. Dit was het eerste orkest waar Thea speelde. Op haar twintigste ging Thea over naar Caecilia, onder leiding van Wessel Dekker. Vóór hem, was Chris Mouter de dirigent. Jammer genoeg heeft ze hem nooit meegemaakt. Bij Caecilia speelde Ans eerste mandoline, Thea tweede mandoline en moeder speelde op de mandola. In 1985, na het overlijden van hun moeder, heeft zus Ans de mandola opgepakt, die van haar moeder. Wessel Dekker had connecties met de radiowereld. Bij Caecilia hebben ze veel in tehuizen gespeeld. Ze hebben meegewerkt aan radio- en televisieopnames voor onder meer de NCRV. Ze hebben een concert samengespeeld met Willem Breuker. Het publiek zat toen op de grond. Het was een erg modern stuk, maar wel leuk om te doen. Ze hebben opgetreden bij Sonja Barend, in de Rode Hoed en dat is opgenomen voor TV! Er is ook een officieel plakboek van Caecilia met alle foto´s en verhalen. Thea kan zich ook goed herinneren dat ze meededen aan de opening van het Holland Festival. Ze zaten met het hele orkest op een boot en speelden steeds hetzelfde stuk al varend door de grachten. Ze weet niet meer hoe het heette en het orkest heeft het daarna ook nooit meer gespeeld. Het was fijn dat ze het gedaan hadden, ondanks het feit dat het waaide en eigenlijk koud was. Thea heeft ook goede herinneringen aan de diverse gezamenlijke optredens met het Volendams Operakoor en het opera- en operettekoor Animo. Wouw, ik zat dus te praten met een bekende Nederlander! Wat mooi dat Thea daar nog zo gewoon onder is gebleven. Caecilia werd opgeheven toen Wessel Dekker te oud werd. Ans, Jo Hooischuur en Thea zijn daarna bij AMTG gekomen. Ze hoefden niet voor te spelen om aangenomen te worden. Terug naar AMTG. Thea vindt het fijn dat AMTG zo veelzijdig is. Ze spelen van alles! Er zitten moeilijke en makkelijke stukken tussen en het lukt elke keer weer om het uit te voeren. Uiteindelijk doet Thea het daarvoor: de uitvoeringen, dat is wel leuker dan alleen maar oefenen. Ans en Thea hebben in de feestcommissie gezeten. Daar hebben ze eens geregeld dat heel AMTG naar het Carréging, de musical Cats. … Katten? Nu moet ik snel wegvliegen!

Goh, daar vloog ik mijn wekelijkse rondje door de buurt, streek neer bij AMTG in de Opgang en het leek wel alsof iemand me verwachtte. Het was René, hij is een goede gitarist bij AMTG en hij had zich goed voorbereid. Ik vroeg hem hoe hij bij AMTG kwam.

Ze kenden hem al langer bij AMTG, want vanaf de zeventiger jaren is René al invaller geweest. Elk jaar werd hem gevraagd of hij mee wilde spelen bij een concert ter ondersteuning. In 2008 is hij echt lid geworden. Hennie, de vrouw van dirigent Carlo, kende hem van andere orkesten waarin hij speelde.

Hij speelde bij Da Capo van 1971 tot 2002. Da Capo heeft tot 2002 bestaan en Kitty heeft dat orkest de laatste paar jaren ook gedirigeerd (zij hebben onder meer in Het Concertgebouw gespeeld).

Bij het Il Mandolino orkest speelde René van 1976 tot 1981. Hennie speelde in 1981 bij Il Mandolino en AMTG.

Rene was zelf medeoprichter van het AMKO. Dit was een ambitieus klein mandolinekamerorkest, dat bestond van 1991 tot 2006. In dit orkest speelden Lenie, Kitty en voor een tijdje ook Ton; Carlo was de dirigent. Ze hebben vele concerten gegeven, twee CD’s gemaakt en enkele composities opgedragen gekregen. Na een tijd werd het verloop te groot en was goede vervanging nauwelijks te vinden en werd gezamenlijk besloten tot opheffing.

Maar, de liefde voor muziek begon al eerder. In 1968 begon hij met gitaarles voor populaire muziek; hij heeft een aantal jaren elektrische gitaar gespeeld, in een band gespeeld en opgetreden. De muziek, met name gitaarmuziek had René echt gegrepen, hij wilde serieus verder.Van 1972 tot 1982 heeft hij klassiek gitaar gestudeerd bij Chris Mouter, die hem de complete gitaarstudie voor het conservatorium (techniek, interpretatie en afstudeerwerken) heeft onderwezen, als docerend musicus. Hij heeft en houdt veel aandacht voor gitaartechniek (bijhouden en verbeteren) en heeft diverse solo gitaarconcerten gespeeld.

In de zeventiger jaren heeft René Kitty bij Da Capo leren kennen. Nu zijn ze nog steeds gelukkig getrouwd.

Hij wordt ook nog steeds gevraagd om met andere musici en ensembles samen te spelen, zoals met een fluitiste, een violiste en een gitarist. In de tachtiger jaren heeft hij gespeeld in een trio (genaamd Con Moto) met Corrie en Kitty, waarmee zij diverse concerten gegeven hebben, tot zelfs in Valencia (dit ter voorbereiding van een uitwisseling tussen twee orkesten).

Voor Da Capo heeft René ooit een busreis naar Brescia georganiseerd in het kader van een internationale orkestuitwisseling; hoogtepunt was een uitstapje naar Venetie. Toen waren er nog geen email en whatapp en ging alle communicatie nog via telefoon en briefpost!

Het bijzondere van het geluid (de sound) van AMTG is, dat de interpretatie van Carlo er bij vele leden nog steeds in zit. Hij wist als dirigent (en componist) muzikaal gezien precies wat hij wilde. Het orkest heeft goed geleerd hoe te spelen, naar elkaar te luisteren EN op de dirigent te letten. Nelleke heeft duidelijk ook haar eigen interpretatie en dat is ook te horen.

Zijn hoogtepunt bij AMTG was het laatste jubileumconcert in het de NedPho-koepel.

René bereidt alle muziekstukken goed voor, zowel qua techniek als qua interpretatie. Afgelopen zomer heeft hij in Duitsland een masterclass gevolgd bij Michael Tröster, een wereldberoemde gitarist.

Hee, daar vliegt een nieuwe in de repetitie ruimte. Hij heet Peter. Heb ik dat goed? Nee, Peter is nu al 1 jaar bij AMTG. Maar, hij was al een bekende van het orkest. Hier volgt zijn orkesten loopbaan in vogelvlucht. Hij begon met gitaarspelen in Hilversum bij Avanti. Hij had les van Andreas van Hal en die stuurde Peter, zijn broer (die nog steeds bij het Consort speelt) en Cor Rozendaal naar mandoline vereniging Avanti in Hilversum, omdat zij zo goed musiceerden. Toen hij in Amsterdam ging wonen, heeft hij bij verschillende orkesten geluisterd en de muziek van AMTG vond hij het meest uitdagend. Op concoursen en in de Mandogita had hij al wel van AMTG gehoord. Toen hij naar AMTG kwam, hoefde hij gek genoeg niet voor te spelen, hij werd meteen aangenomen. Hij kende er niemand en genoot van de arrangementen van Carlo. Hij is in 1988 en 1990 lid geweest van AMTG, maar door zijn studie moest hij ophouden. Daarna is hij tussen 1994 en 1996 lid geweest. Als vogel vlieg ik ook er weleens tussenuit, om eens ergens anders te fluiten. En zo piepte Peter er ook tussenuit, om bij het Consort te spelen en veel met zijn broer Robert Streef te spelen. Het Consort verhuisde van Weesp naar Zwolle wat voor hem te ver was en toen heeft Peter jaren lang zijn gitaar niet meer aangeraakt.

Daarna ging hij motorrijden en zat hij bij een motorclub, een legale goedgekeurde, waar hij geen tatoeage hoefde te hebben. Na tien jaar rijden en geen muziek maken, begon hij het tokkelen toch te missen. Toen hij zijn hoofd liet zien bij het jubileumconcert van AMTG, werd hij meteen door Lenie gestrikt. En Peter is maar wat blij dat hij weer kan samenspelen en repeteren. Als motorrijder zou hij eigenlijk moeten gaan rocken, maar Peter vindt klassieke muziek interessanter en uitdagender. En de roots van AMTG en Peter liggen in Amsterdam, dat is toevallig, daar kan ik ook mijn ei kwijt.

Wat Peter zo fijn vindt aan AMTG is de mensen en de kwaliteit van de muziek. Bij het concert dit jaar in Oost Wieringen had hij het gevoel dat we een speciaal moment hadden gemaakt. Hij toert wat minder op zijn motor en speelt weer samen. Hij kan elk seizoen weer nieuwe stukken studeren en de spanning tijdens de concerten, daar geniet hij van. Dat je dan op het puntje van je stoel zit in opperste concentratie en met de punt van je tong uit de mond.

Het huishoudelijk reglement vindt Peter het spannendst. Hij meende eens te lezen dat iedereen in het zwart naar een concert moest komen, dus kwam hij het zwart gekleed. Hij zag dat de concertleden in zwart wit waren gekleed. Daarna trok hij maar zwart wit kleding aan en was iedereen in het zwart. Gelukkig ging het niet ten koste van de warme AMTG klank. Maar hoe zou het bij het volgende concert gaan?

Zijn twee persoonlijke hoogtepunten bij AMTG waren dat hij tijdens een Uitmarkt in de Concertzaal heeft gespeeld en dat hij ook in de Bachzaal van het conservatorium heeft gespeeld.

Het werd wat kouder, dus ik tikte tegen het raam. Ik ben geen roodborstje, maar ze lieten me in. Gelukkig kon ik binnen vliegen, de deur stond op een kier. Dit keer vroeg ik Olof hoe hij bij AMTG kwam. Olof speelt bij AMTG zo’n 4 of 5 jaar. Hiervoor heeft hij gespeeld bij AMKO, Da Capo en Il Mandolino. Bij Il Mandolino was hij nog heel jong, dus de volgorde gaat hier terug in de tijd. Hij begon met mandoline spelen, omdat zijn moeder les had van een gitaarleraar die ook mandoline les gaf. Olof koos voor de mandoline en zijn moeder leerde gitaar spelen. Hij was toen een jaar of 8 en had bebop haar. Dat kon lang haar zijn, of de ponie en de rest op de kaaklijn gelijk geknipt. Gelukkig is het geen kippenkont, dat vind ik als nachtegaal een smakeloos kapsel. Samen met drie jongedames is hij vrij snel in een kwartet gaan spelen. Hij speelde de eerste mandoline. Ze hadden in het dorp Bakkum 1 keer per jaar een uitvoering en hij woonde in Castricum. Het waren mooie concerten. Bij Il Mandolina was Jaap van der Steen de concert meester. Toen Olof niet meer bij Da Capo was gestopt, speelde hij vaak met Jaap van der Steen. Hij musiceerde dus samen met de concertmeester uit het oude nestje. Samen met Jaap en anderen speelden ze thuis liedjes. Die mandoline groep had geen naam en Jaap had de leiding. Olof is een bekende in het mandolinewereldje, want hij heeft gespeeld bij AMKO. Wanneer je eenmaal bij het AMKO hebt gespeeld, ben je een bekende mandoline speler. Kitty kende hem dus ook. En na een tijdje klapte dat orkest uit elkaar… Voor Olof stopte toen even het avontuur met de mandoline. Daarvoor in de plaats ging hij piano spelen. Maar, dat is zijn bijvak. Zijn hoofdvak of hoofdinstrument, is de mandoline. Hij zingt ook in een koor, als bariton. Dat vindt hij fijn. In een koor speel je nog meer samen dan in een orkest. Dat komt omdat je dan niet op je blaadje naar de noten kijkt, maar alles doet met je lijf en je oren. Toch blijft de mandoline zijn eerste liefde. Hij kwam bij AMTG, omdat Kitty hem gevraagd had om de eerste mandolines te versterken. Hij speelt graag bij AMTG. Met veel discipline en enthousiasme is Nelleke een inspirerende dirigent. Nelleke is een kanjer, dan gaat het spelen vanzelf. Voor Olof zijn de jaarconcerten elke keer weer een hoogtepunt, de medewerking met de marimba vond hij speciaal. Zo’n jaarconcert, daar werken ze naartoe. Ook is elke repetitie anders dan de andere. Hij is, net als Kees, ook een keertje op de verkeerde dag naar de repetitie gereden. De dag dat ik hem interviewde had hij haast. Hij reed per ongeluk net door rood. De politie zat achter hem, dat was niet handig. Zij hielden hem aan en legden uit dat zoiets niet kon. Maar, zonder bekeuring mocht hij doorrijden! Wat bijzonder, dat komt door vast de positieve werking van het mandoline orkest! Soms vlieg ik bij AMTG naar binnen, soms vlieg ik er weer uit. Er is een AMTG lid dat ook al eens is uitgevlogen, maar nu is hij er alweer heel wat jaartjes bij. Het gaat nu over Albert.         Voor elke repetitie speelt hij bekende deuntjes uit zijn hoofd. Dat was voor mij wel reden genoeg om even met hem te gaan tsjilpen. In welke sleutel speelde hij?   Vanaf ongeveer 1977 tot 1983 heeft Albert gespeeld bij AMTG. Het werd hem even teveel.  Gelukkig is hij weer teruggekomen bij zijn oude vertrouwde nest AMTG. Hij kwam bij AMTG vanwege de advertentie van Nel Langkamp. Nel Langkamp had een advertentie opgehangen in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam, op het prikbord. Albert ging het proberen, hij hoefde geen auditie te doen. Tot haar einde is Nel er erg trots op geweest dat zij ervoor gezorgd had dat Albert bij AMTG kwam. Hij kwam aan het gitaarspelen door een klasgenoot. Albert mocht een keer van een klasgenootje van de HBS  een gitaar  uitproberen. Dat was trouwens een rotgitaar, die pijn deed aan je vingers. Wat later kwam zijn vader thuis met een iets betere gitaar van zijn collega’s. Daarop heeft Albert een tijd geklust, zonder veel resultaat. Daarna heeft hij les gehad van een beunhaas, die heel aardig kon spelen. Van hem leerde hij de Romance uit Jeux Interdit spelen. Daar kon Albert niets mee, dus is hij ermee opgehouden. Nou, dat begrijp ik wel. Als nachtegaal hoor ik nog regelmatig dat melodietje uit de vensterbanken komen van gitaar pupillen. Kunnen ze niet eens iets anders spelen? Terug naar Albert. Daarna heeft hij gitaarboekjes gekregen, vast van weer een collega, de oefeningen waren bevatten werken van Carcassi, Sor en Carulli. Daar heeft hij veel mee geoefend. Via Muzieklyceum is Albert later bij Gerard Gest in de Argonautenstraat gekomen. Hij was een ex-bokser Kampioen middelgewicht NL en vakdocent aan het conservatorium, dat was aan zijn handen wel te zien. Hij gaf Albert zware rek en strek oefeningen voor de linkerhand. En hij vertelde sterke verhalen over de muziekwereld. Atonale muziek vond deze boxer/muziekdocent verschrikkelijk, niet meer dan toevalstreffers. Hij had ook nog les gegeven aan Jan Akkerman en had radioopnamen gemaakt met Koos Tigges Daarna stagneerde het weer en dat vond Albert jammer. Bij het AMTG vindt hij een hele tijd later continuïteit voor zijn gitaarspel. Muuziek maken in een orkest, daarmee kom je tot interessante stukken. Dit is veel beter dan alleen spelen. .                 Als hoogtepunt kan Albert zich de reis naar Bulgarije herinneren. Er was een uitwisselingsproject met een Bulgaars orkest en AMTG, wij deden ze een tegenbezoek. Het was een communistisch land.  We hebben samengespeeld, al was het andere orkest wel beter dan wij. Albert liep toen rond met een groepje oude mensen, hij was zelf de jongste van de club. Wil, Hebe, Ria en Albert waren de jongere leden, toentertijd. De helft van het orkest sprak geen enkele buitenlandse taal. Albert was  de enige die de straatnamen etc. kon lezen. Als echtgenoot van een Russische vrouw kon hij wel het cyrillische schrift lezen. Als een Bulgaarse functionaris iets vertelde  tijdens het concert, had Albert als eerste door waar het over ging. Ze hebben daar in prachtige theaters gespeeld. Tenslotte nog dit: Wil had een hondje en dat nam ze mee naar de repetitie. Hij zat altijd rustig onder haar stoel, maar een repetitie was er daar op de 2e rij van de 1e mandolines wat herrie en geschuif met stoelen, de dirigent sloeg af en vroeg wat er aan de hand was en toen klonk er een benauwde stem die melde: "die hond heeft een wind gelaten.”  De orkestleden hadden gemende gevoelens over dat hondje. Hoei, nu het over een hondje gaat, vlieg ik maar gauw weer weg.   Nog steeds ben ik mijn muzieksleutel kwijt, was het nou C of G? En heb ik dat wel nodig voor mijn nestje? Geen idee, maar laat ik eens wat vragen stellen aan een jonge vogel bij AMTG. Markjan, hoe lang speelt die alweer bij AMTG? Vanaf 2012 speelt Markjan bij AMTG,  omdat Entre Nous uit Hillegom stopte. Dus hij speelt al 7 jaar bij ons. Toen Entre Nous Hillegom stopte, heeft hij een paar weken bij een  mandoline orkest gespeeld dat een zogenaamd Balkan repertoire had. Dat was ook leuk, maar AMTG was leuker. De ouders van Marijke en Michiel Wiesenecker kwamen naar het laatste concert van Entre Nous,  (misschien wel hun laatste) en ze stelden Markjan voor of hij niet bij AMTG wilde gaan spelen. Lenie kwam hij daar ook tegen bij Entre Nous en zij vond het prima als Markjan kwam.    Hij begon met spelen toen hij, uiteraard  hoe kan het ook anders, jong was.  Zijn vader kwam met een mandoline thuis. Daar kwam een voor Markjan betoverende klank uit, hij wist sindsdien een ding zeker en dat was dat hij mandoline wilde spelen. Markjan was verkocht.  Het is bovendien een handzaam instrument. Op zijn gehoor heeft hij veel liedjes gespeeld. Markjan heeft dat met meer instrumenten gedaan. Hij probeert het gewoonweg uit, gelukkig niet mijn snavel. De bas bij AMTG zou hij ook wel eens willen uitproberen.  De mandoline vindt hij zo fijn, omdat je de melodie er mooi op kunt vinden.  Toen Markjan aardig kon spelen,  ging hij op zoek naar iemand die hem mandoline les kon geven. Hij belde rond in het telefoonboek tijdperk. Hij zocht in verschillende telefoonboeken van Hoofddorp naar Utrecht naar Groningen. Bij een orkest in Groningen werd hij doorgestuurd  Betsie Camphorst, de dirigente van Entre Nous, en na een jaartje les vroeg ze of hij ook in het orkest zou willen spelen.Hij begon toen hij jong was op de melodica, dat is een kleine piano die je moet aanblazen. Goh, dus als mij het nachtelijke fluiten niet wil lukken, kan ik de melodica proberen. Dat is goed om te weten, dan vraag ik mijn kuikens wel om op de knopjes te drukken. Het bijzondere van AMTG is de hoge kwaliteit van het orkest, zegt Markjan. De uitvoeringen zijn voor Markjan altijd het hoogtepunt van het jaar.  Hij heeft ook weleens voor een kerk gespeeld, dat gaat nu niet meer zo goed, omdat ze nu spelen met elektrische gitaren en een drumstel,  daar komt hij niet bovenuit. Maar, hij heeft wel een keer in de kerk een muziekstuk geïmproviseerd.  Kijk, daarmee is hij weer een bijzondere muzikant bij AMTG, want hij is de enige die dat kan. Hij heeft weleens wat opgenomen tijdens een repetitie, en dat op het werk laten horen. Ze vonden het erg mooi,  maar niemand kwam daardoor bij het orkest spelen. Dat begrijp ik niet. Zijn ze misschien verlegen? Dat zou kunnen. Zulke kuikens heb ik thuis ook. Laat ik maar weer gauw naar ze teruggaan.  Mevrouw Nachtegaal ontmoet Corrie Vanavond ik vlieg er tussenuit, want ik ga even naar een aardig boerderijtje toe. Zal daar de sleutel zijn, waarnaar ik op zoek ben? Hee, daar zie ik Corrie. Corrie is een buitenmens, laat ik hier maar neerstrijken op die violen in de tuin. Corrie is lid van AMTG sinds oktober 2007. Zij is in januari 1962 begonnen bij Da Capo en speelde vanaf 1987 ook bij Excelsior in IJmuiden. En tussendoor nog in het AMKO. Da Capo stopte in 2001 en Excelsior in 2007. Eerst ging Tilly naar AMTG in september en Corrie volgde in oktober.  Corrie heeft dus samen met Tilly gespeeld bij Da Capo en Excelsior, waar ook Kees speelde en waar Annie op het eindconcert ook gitaar meespeelde. Corrie en Tilly spelen nu, naast AMTG, ook bij Toccare in Amsterdam Noord, het maandagmiddagorkest van Lenie Kerkhoven. Goh, hoe begon je eigenlijk met het spelen? "Op mijn 8ste heb ik zware longontsteking gehad en na 4 weken in het ziekenhuis kreeg ik bij thuiskomst als troost een pop en een mandoline. Mijn moeder speelde het al, maar zij kon slecht noten lezen. Ik heb stevig les gehad. In de Spaarndammerbuurt was een muziekhandel van de heer en mevrouw Labij. Zij runden daar ook een eigen muziekschooltje, waar ik mandolineles kreeg in een groepje van 4 kinderen. Alle theorie moesten we overschrijven uit het grote boek van Johan B. Kok. Elk jaar kregen we ook een schoolrapport. Na 4 jaar theorie en praktijk oefenen tot aan de 6e of 7e positie aan toe zeiden ze dat ze mij niet zoveel meer konden leren en vonden dat ik naar het muzieklyceum/conservatorium moest gaan. Maar mijn ouders zagen daar niets in en konden hun geld wel beter gebruiken voor mijn broertje en mij. Ik ging in 1954 na de lagere school naar het R.K. Lyceum voor Meisjes, in die tijd een dure school, en dat werd dus hard studeren en geen tijd voor de mandoline. Maar na het eindexamen wilde ik weer wat meer met de mandoline doen. Eigenlijk wilde ik lid worden van Il Mandolino, maar kon geen adres vinden. In het buurtkrantje, de Westerpost of de Echo, zag ik een tijdje later een advertentie staan van Da Capo om nieuwe leden te krijgen. Dat was begin 1961 opgericht in de tuinstad Geuzenveld/Slotermeer waar na 1950 veel jonge gezinnen waren komen wonen. De moeder van René (gitarist van AMTG) is ook op die advertentie afgekomen. We zijn tegelijk lid geworden en ik was de jongste toen met mijn 19 jaar. De moeder van René, en later hijzelf en een paar jaar daarna ook Kitty en Tilly (die les kreeg van Kitty) speelden allemaal bij Da Capo. Olof heeft er ook nog een tijd gespeeld. Toen dirigent Jo van Velzen om gezondheidsredenen moest stoppen heeft Kitty 5 jaar daar gedirigeerd, tot zij en René in 1996 naar Friesland verhuisden. Na Kitty kwam Hans Wesseling als dirigent, maar na 5 jaar was de koek op en hebben we Da Capo opgeheven, zodat leden die nog graag wilden blijven spelen naar een ander orkest konden gaan. Ik denk dat we misschien nog 5 jaar langer hadden kunnen bestaan als Kitty daar dirigent was gebleven. Ze kon best streng zijn, maar ze bracht ook jong bloed in het orkest doordat zij en René verschillende kinderen . Dat waren onder anderen hun eigen zoon en dochter, de zoon van Sonja en mijn jongste dochter. Aan die lessen waren leuke concertjes gekoppeld. Ik weet niet of van die kinderen er nu nog iemand speelt. Ja, mijn dochter Ingrid heeft het weer opgepakt en heeft haar lesmateriaal van Kitty weer ter hand genomen, maar aangezien zij in Schotland woont en werkt weet ik niet of ze er verder nog wat mee kan doen. Het waren wel haar Schotse vrienden die haar hebben aangespoord de mandoline weer te gaan gebruiken. En door de koop van een mandoline van Lenie Kerkhoven is dat in ieder geval wel gebeurd.” Aha, Corrie is naast buitenmens ook een mensenmens en ik moet nodig eens naar Schotland vliegen. AMTG en Da Capo hebben verschillende keren samen gespeeld. Corrie weet zich nog goed te herinneren dat Carlo zittend op zijn dirigeerstoel helemaal mee ging zwieren op een gezamenlijke repetitie toen de Second Wals werd gespeeld. Het bijzondere aan AMTG is voor Corrie de onderlinge vriendschap die er is, je wordt snel opgenomen in de groep. En het "er voor elkaar zijn” in moeilijke tijden is iets wat haar erg heeft geraakt.   Naast mandoline en mandola heeft Corrie ook kort harp gespeeld, want haar dochter Karin had harp les en dus ging ze een jaar mee lessen. Eerst hadden ze een leenharp en daarna is er een harp gekocht, niet de grootste maat, maar zo eentje met klepjes om snaren een halve toon hoger te zetten. Karin heeft van haar 8e tot 18 jaar les gehad en nu ze met haar gezin weer in Nederland woont, gaat ze er zeker weer meer op spelen Ze is namelijk nogal fanatiek, zegt Corrie. Op haar eindpresentatie hebben de lerares en Corrie samen de Canon van Pachelbel gespeeld, en harp en mandoline bleek prima combinatie. Corrie heeft bij de huwelijksceremonie van Karin in 2011 in de Amstelkerk meegespeeld in het samengestelde orkest en schoof tussendoor steeds weer aan bij de genodigden voor de plechtigheid. Kitty dirigeerde, René en Sylvia speelden mee, net als Wil Gaaf en nog andere leden van Toccare die Karin kende van Da Capo en van Excelsior waar ze een keer "Planxty O’Çarolan”  met harp had meegespeeld. Dat werd bij haar huwelijk  in een verkorte versie uitgevoerd. Die dag regende het pijpenstelen, maar in de kerk was het mooi. "Eigenlijk zijn er voor mijzelf de laatste jaren twee hoogtepunten geweest. Of misschien wel drie. Het eerste was het concert van 2014 waar Hennie, mijn man toen bij was. Hij hield eigenlijk nooit zoveel van mandolinemuziek. Het nummer "The lonely shepherd" vond hij prachtig en de cd-opname van dit werk hebben we speciaal op zijn verzoek na zijn overlijden vorig jaar bij het afscheid nemen en bij de kerkdienst voor zijn begrafenis laten horen. Het tweede hoogtepunt was het jubileumconcert in 2017, niet alleen omdat we een bijzonder programma hadden en ik er aardig wat subsidie voor had weten binnen te halen, maar vooral omdat toen Hennie, Vincent met zijn dochtertje Nienke, Arjan en Astrid er bij waren. En totaal onverwacht kwam daar Ingrid binnen, die dus speciaal voor dit concert 2 dagen uit Schotland was gekomen en bij Astrid logeerde. Dat maakte wel emoties los. Bij de eerste paar maten van het concert moest ik echt moeite doen om me te concentreren op de muziek en niet op de familie schuin tegenover ons. Het was een dag met, zoals ze zeggen, een gouden randje. Net zoals met ons concert van dit jaar, toen ik ineens Karin met man en de twee kinderen bij de kassa zag, ook totaal onverwacht. Zulke mooie en lieve dingen, dat is geluk.” Ja, zo is het ook met samenfluitende vogels, wij maken meer mee dan alleen maar fluiten!